Neredeyse 2.5 yil olmus buralara bir seyler yazmayi birakali. Neden durdum hic bir fikrim yok. Eskisi kadar okumadigim icin olabilir mi? Ya da artik anlatacak bir seylerim mi kalmamisti? Belki de bir seyler anlatmaya calistigim insanlar ile aramdaki saat farki, baska bir yone dogru evrildi diye birakmistim yazmayi.
Sabah Mehmet Dogan‘in 2016 yaz aylarinda kaleme aldigi “Yurt Dışında Yaşamak Üzerine… Bile Bile Lades!” adli Medium postunu okuyarak uyandim(sabah yatakta, elde telefon ile yapilan okumalar). Belki de o yazinin zihnimde biraktigi tatli/eksi tadi ile tekrar bir seyler yazmaya niyetlendim. Belki de son 2.5 yil boyunca yaptigim gibi birazdan bu sekmeyi kapayacak ve basladigim bu post’a devam etmeyecegim.
Kisisel bir elestiri yapmam gerekirse, cok cabuk vazgecen bir yapim var ve bunu degistirmek ya da degistirmeye calismak bile bir hayli zor. Ama inatla deniyorum…
Neyse, sabah okudugum yazi ile sanirim artik eminim ki, yazmayi birakmamin en buyuk nedeni, bunlari okuyacaklara artik bir anlam ifade etmeyecek oldugunu dusunmemmis. Burada yazmaya basladigim zamanlarda, is sebebiyle yurt disina cikmaya baslamis ve yeni yerler gorerek bunlari anlatmaya ve oralari anlamaya calisan biriydim. Oysa simdi basladigim gune gore bambaska dertlere, bambaska aliskanliklara sahip baska biriyim. 5 yil ne kadar da cok seyi degistirmis. Ve yeni seyler ogrenmeye her gun kaldigim yerden devam ediyorum.
Bir de Turkiye’nin bu 5 yil icerisinde gecirdigi donusumu hesaba katinca, yazmak bir hayli anlamsizlasti ve yavas yavas su sekilde dusunmeye basladim. Ulkede isler zaten karisik, insanlar sahip olduklari ufak seyler ile mutlu olmaya calisirken, ben buralarda gecen gun acilan organik marketin ne kadar guzel oldugunu mu anlatcaktim. Evet amk! Tam anlamiyla yapmam gereken buymus.
Bir seyler kotu gitmeye basladiginda, iyi seyleri anlatmayi birakmak yapilacak en aptal seylerden biriymis. Durumu kabullenmek, kaderci olmak ve ozellikle konfor alanlarina sikisip kalmak yapmamamiz gereken seylerin en basinda geliyor. Insan olarak bizim azicik gotumuzu zora sokmamiz gerekiyor. Yoksa oldugumuz gibi kaliyoruz. Konu ile alakali kisa bir video icin…
Bu yazinin bir ana dusuncesi var mi, sonunda bir yere baglanacak mi bilmiyorum. Tek bildigim sey, yazmaktan aldigim keyif. Ve bu aliskanliga tekrardan donmem icin bir kac tane sacma sapan, kendi icinde kopuk seyler yazmam gerekecekse bunu da yapacagim.
Yillarca millet ne der diye buyutulmus insanlar olarak. Sahip oldugumuz kulturun bize verdigi zarari ne yazik ki burlara gelince anlayabildim. Yapmak istedigin tek seyin ‘millet ne der’ sorgusuna takilip, bombok bir hayat yasamaktansa, milleti ait oldugu yerlerde birakip, yilki atlari gibi kosarak uzaklasmak gerekiyormus.
Bunu artik yuksek sesle soylemekte bir beis gormuyorum: ailem ve arkadaslarim ile hala yogun bir iletisim halindeyim ama 2014 yilindan sonra kendileri ile azalarak devam eden bir iliskim var. Turk kulturunde bu “Gitti, gotu kalkti!” ya da “Artiz amk” seklinde yorumlansa da, gercekleri soylemekten kimseye bir zarar gelmeyecek. Her gun gorusemedigin, elini tutamadigin, yanaginda opemedigin, mutluluguna sevinip, derdine uzulemedigin kisiler ile ortak bir payda da bulusmak gercekten cok zor. Hele ki farkli iki kultur de gundelik hayatlarina devam ederken… Ailemi ve arkadaslarimi sevmekten vazgecmedim ama ulkenden uzak yasamanin neler getirip neler goturecegini de az bucuk anlayacak kadar buralarda yasadim.
Cok siki sikya bagli bir aile ya da arkadas ortaminda yasayip, hergun ayni seylere uzulup, ayni seylere sevinmektense, herkesin bambaska ulkelerde yepyeni hayatlar kurmasini ve arada sirada gorusup, ozlemle bir seyler paylasmayi ve onlarin tecrubelerinden bir seyler ogrenmeyi yeglerim.
Hayat dogdugun ulkede olmek icin cok kisa ve sadece bunu istemek bile size farkli bir his verecek.
Belki baska bir hayatta, ailem ve arkadaslarimin dunyanin dort bir yanina dagildigi, kiminin kucuk bir Italyan kasabasinda balikcilik, kiminin Kuzey Amerika’da yazilim isi yaptigi, kiminin de sadece sanat yaparak hayatini devam ettirebildigi bir Pazartesi gunune uyanacagim ve sabah kahvemi yudumlarken asagidaki sarkiya inceden eslik edecegim…
Sayanora…
No comments